Św. Kinga czyli patronka naszej szkoły.

                Kinga, czyli Kunegunda, urodziła się 4 marca 1234r. w Esztergom, jako córka króla węgierskiego Beli IV i Marii z rodu Laskarisów. Rodzice jej dali życie dziesięciorgu dzieciom. Kinga, po pięciu latach wychowania w duchu zasad chrześcijańskich na dworze swego ojca, została zaręczona z księciem sandomierskim Bolesławem, synem Leszka Białego, w miejscowości Wojnicz, a następnie powierzona matce Bolesława, Grzymisławie, która zabrała ją na dwór sandomierski.
               W roku 1241 z powodu najazdu tatarskiego Kinga została zmuszona do ucieczki wraz z Grzymisławą i Bolesławem, doświadczając wielu uciążliwości tułaczego życia. Gdy w roku 1243 sprzymierzeńcy Bolesława ofiarowali mu tron w Krakowie, wówczas powróciła z nim i jego matką do Małopolski i wraz z nimi zamieszkała w Nowym Korczynie.
               Pociągnięta ideałami św. Franciszka z Asyżu i św. Klary, Kinga wstąpiła w szeregi III zakonu św. Franciszka i za zgodą Bolesława postanowiła zachować dziewictwo w małżeństwie. Bóg obdarzył ją nowymi darami, dzięki którym zajaśniała macierzyństwem duchownym wobec narodu polskiego. Przekonana, że powinna wspierać męża w sprawowaniu władzy, przeznaczyła cały swój posag na odbudowę zniszczonego kraju. W zamian za to otrzymała na własność ziemię sądecką. Odtąd poświęciła się opiece nad chorymi, dziełu niesienia pomocy potrzebującym, szerzeniu sprawiedliwości społecznej i umacnianiu życia sakramentalnego w rodzinach. Wielokrotnie zabiegała o zgodę między zwaśnionymi książętami i o przywrócenie pokoju.
              Po śmierci Bolesława opuściła Kraków i zamieszkała w Sączu, gdzie oddała się sprawom całego regionu, zakładała nowe osady, organizowała parafie, budowała kościoły i zaopatrywała je w potrzebne sprzęty. Szczególną jednak troską otoczyła budowę świątyni i klasztoru, przeznaczonego dla wspólnoty klarysek w Sączu, dokąd siostry przybyły ze Skały koło Krakowa w roku 1281. Tenże klasztor z woli Kingi otrzymał całe dziedzictwo swej założycielki.
               W roku 1288 Kinga wstąpiła do nowicjatu, a rok później złożyła profesję zakonną według reguły św. Klary. Zachowując przykładnie śluby zakonne, pokornie usługiwała wszystkim współsiostrom. Dotknięta ciężką chorobą i przykuta do łóżka, przez wiele miesięcy dzielnie znosiła cierpienia w duchu całkowitego podporządkowania się woli Bożej. Zmarła 24 lipca 1292r. W przekonaniu o jej świętości, pochowano ją w kaplicy ufundowanego przez nią klasztoru.
Kinga przez całe swe życie ceniła dzieła sztuki, popierała rozwój muzyki i śpiewu, kochała mowę polską, była wrażliwa na piękno przyrody. Stała się orędowniczką kultury polskiej. Zawsze była rozmiłowana w modlitwie i pięknie liturgii.
               Dlatego spontaniczny kult, którym otaczano św. Kingę od momentu jej śmierci, zatwierdził papież Aleksander VIII w dniu 11 czerwca 1690r. Wkrótce po beatyfikacji podjęto myśl o przeprowadzeniu procesu kanonizacyjnego, lecz liczne przeszkody sprawiły, że dopiero 16 czerwca 1999r. wyniesiono ją do chwały świętych Pańskich.